Fabien van Kempen vertelt hoe ze kinderboekenschrijfster werd en na de nodige inspanning een uitgever vond. Inmiddels heeft ze een flink aantal kinderboeken op haar naam staan.
In de laatste klas van de basisschool deed ik een beroepskeuzetest. Bierbrouwer en kinderboekenschrijfster kwam daaruit. Niet echt een uitkomst waar ik als twaalfjarige iets mee kon. Daarom ging ik gewoon naar de havo en voltooide een hbo-opleiding communicatie. Ik werkte daarna in verschillende functies bij verschillende bedrijven. Altijd speelde schrijven daarin een rol, en daar had ik ook de meeste voldoening van.
Verhuizen
In 2001 verhuisden we vanuit Rotterdam naar het hoge Noorden vanwege het werk van mijn man. Ik was net moeder geworden, mijn wereld stond dus op zijn kop, en ik had mijn baan als webredacteur opgezegd. We zouden zeker nog een keer voor een periode naar het buitenland moeten dus besloot ik het schrijven van fictie eens uit te proberen, dat kan immers overal. Ik deed een schrijfcursus waarbij alle genres aan bod kwamen. Het was ontzettend leuk om te doen maar ik zag er niet direct mijn toekomst in.
Dat was het!
Inmiddels was mijn dochter al wat ouder en las ik heel veel voor. Ook ik genoot ontzettend van de prachtige boeken die we uit de bibliotheek haalden en ik dacht terug aan de beroepskeuzetest. Ineens leek het volkomen vanzelfsprekend en noodzakelijk: ik ging kinderboeken schrijven!
Ik schreef een verhalenbundel en stuurde deze naar diverse uitgeverijen. Hoewel mijn schrijfstijl aansprak, wilde niemand het uitgeven. Schijnbaar was het nog niet goed genoeg. Met de feedback van een manuscriptbureau en collega-schrijver verbeterde ik het. Langzaam werd me duidelijk dat uitgevers veel belang hechten aan de commerciële waarde van boeken en dat die voor verhalenbundels laag is. Ik schreef daarom een avi-boek en een informatieboek en belandde zo bij diverse uitgeverijen in portefeuille, helaas bleef het ook afwijzingen regenen.
Alternatieven
Die afwijzingen kwamen hard aan. In een fictieverhaal ligt vaak zoveel van mezelf dat het voor mij als een persoonlijke afwijzing voelde. Dan wilde ik mijn computer in de wilgen hangen maar wat was het alternatief? Vacatures in de krant gaven mij niet echt hoop op een uitdagende baan. Parttime functies in de communicatie zijn beperkt, het kwam vaak neer op saai werk; terwijl ik het wel nodig heb om uitgedaagd te worden. Dus trok ik de moed en motivatie weer uit mijn tenen en benaderde opnieuw uitgevers. Steeds met nieuw dan wel verbeterd werk. Natuurlijk was ik er al die jaren niet fulltime mee bezig. Ik kreeg nog twee kinderen, verhuisde naar Nigeria, en weer terug, werkte voor een huis- aan huisblad en een spelotheek en deed een heleboel schrijfcursussen bij publicerende auteurs. Tussendoor werkte ik aan een aantal manuscripten.
En dan toch …
Pas in 2008 kwam de beloning, ineens van meerdere kanten tegelijk. Voor de educatieve uitgeverij Delubas mocht ik een samenleesboek schrijven en de Belgische uitgeverij Clavis had interesse in een boek waar ik nog mee bezig was. Als slagroom op de cake kwamen daar nog twee nominaties voor de John Flandersprijs van uitgeverij Averbode bij; in 2009 voor mijn verhaal ‘Kikkerpoep en Saharazand’ en in 2010 voor ‘Geheime brieven’.
Het gevolg is dat er dit jaar vier boeken uitkomen, naast de twee genomineerde verhalen die verschijnen in het abonnement ‘Vlaams filmpje’ van Averbode.
Inmiddels besteed ik heel wat meer uren aan het schrijven. Zodra de kinderen op school zijn, zet ik mijn computer aan. Ik schrijf niet alleen boeken maar ook verhalen voor de Taptoe en andere opdrachtgevers.
Schrijven is als opvoeden
Het is heerlijk als na intensief puzzelen, schuiven en herschrijven een verhaal goedgekeurd wordt door een redacteur, dan voel ik me een tevreden moeder die ziet dat haar kind op een dag netjes dank je wel zegt zomaar uit zichzelf. Ja, schrijven lijkt erg op opvoeden. Je legt er veel in maar je moet vaak lang wachten op resultaat.
Het vergt tijd om een goed verhaal te bouwen, dat klopt en sluit, spannend is maar ook grappig, herkenbaar maar ook origineel. Het is vaak worstelen en doorbijten, steunen en zuchten met heel af en toe een flow, en dat allemaal eenzaam achter mijn bureau. In die zin staat de waardering in geld dan wel erkenning totaal niet in verhouding tot wat ik erin stop.
Is dat belangrijk? Leuke boeken lezen was voor mij als kind belangrijk, daarom wil ik nu leuke boeken maken. Als uit reacties van lezers blijkt dat het gelukt is, word ik helemaal vrolijk.
Daarom ga ik door, met de geruststellende wetenschap dat als het schrijven me teveel energie gaat kosten, ik me altijd nog kan laten omscholen tot bierbrouwer.
Boeken van Fabien van Kempen:
- najaar 2010, Help, mijn vader is een puber, uitgeverij Clavis
- juli 2010, Help, mijn zus is gek, uitgeverij Clavis
- juni 2010, De lastige lifter, uitgeverij Delubas
- januari 2010, De zeehond zonder naam, uitgeverij Delubas
- 2010, Geheime brieven, uitgeverij Averbode
- september 2009, Kikkerpoep en Saharazand, uitgeverij Averbode
- november 2008, verhaal Clutter opgenomen in de bundel De beste les van uitgeverij Pearson, voor volwassenen
- september 2005, verhaal Gitte Glitter opgenomen in de debutantenbundel Heksen, trollen en glazen bollen van uitgeverij Gottmer
