Ken je dat gevoel, dat als je een oude boerderij ziet, een kasteeltje of een oude fabriekshal, dat je fantasie dan op hol slaat? Je ziet een ruwe diamant, iets met karakter en potentie. Zo is het in ieder geval bij ons gegaan toen we tegen een verlaten boerderij in Toscane aanliepen. We zagen meteen de droomcamping die we in Toscane wilden realiseren.
Dus gooiden we het roer om, lieten ons eigen sportmanagementbureau achter en met een gezonde dosis naïviteit kochten we de berg met 23 hectare grond.
Op de Toscaanse berg
Ons verhaal begon hier: Een berg. Een prachtig uitzicht. Vier zoons. Veel dromen. Maar ook: geen water, geen elektra en geen riolering. Wel een oud huisje dat eigenlijk meer het karakter heeft van een stal. Een stacaravan moet voor die eerste tijd ons thuis zijn voor ons en onze vier zonen.
11 juli 2010 is het dan zover. Na een lange reis met onze landrover banen we ons een weg door de dichtbegroeide toegangsweg. Daar staan we dan. Gemengde gevoelens toch wel. Je waant je even in niemandsland, ergens op de grens tussen het oude net achtergelaten leven in Nederland en het nieuwe nog op te bouwen leven in Italië. Tegelijk stroomt de adrenaline, want het avontuur lonkt. Dus proosten we op ons nieuwe leven, dat nog vorm moet krijgen.
De ‘capannone’, een grote overkapping, is leeg tot onze grote verrassing. Er stonden bij de aankoop nog twee grote verroeste dorsmachines en wat afgedankte landbouwmachines die ooit dienst deden. Hoe de burgermeester dit allemaal heeft weg gekregen, is nog altijd een raadsel. Maar hij heeft het kennelijk geregeld, want wij kunnen nu onze spullen kwijt.
Aan de slag. Nadat we voor onszelf een provisorische leefsituatie hebben gecreëerd, krijgen we de eerste tegenslag te verwerken. We hebben, voor een deel van de investeringen, een hypotheek geregeld, bij Monte dei Paschi di Siena. Maar de oudste bank van de wereld (1472) kan de mondelinge toezegging niet waarmaken. We krijgen het hele dossier terug. De door ons betaalde (en uiteraard veel te dure) taxatie geeft aan dat er onvoldoende onderpand is. Volgens de bank is het allemaal niet zoveel waard en is het risico te groot. Achteraf blijkt de financiële crisis de oorzaak.
Opnieuw financiering regelen
Omdat we de taal nog onvoldoende spreken laten we ons helpen door een Nederlander die getrouwd is met een Italiaanse uit Palermo. Samen runnen ze een agriturismo. Zijn ervaring en charme openen deuren. Zo ook als we een kleine lokale Toscaanse bank binnenstappen en een knappe jonge directrice treffen. Zij is meteen enthousiast en gelooft in ons. Als we dan ook nog onze kinderen meenemen, kan het niet meer stuk. Of toch? Na weken van voorbereiden, plannen en begroten, belt ze en zegt dat de grote baas ons wil zien en spreken. We moeten ons voorbereiden op een pittig gesprek en hem vooral overtuigen dat we het financieel redden. Enigszins gespannen stappen we het overleg in. Maar Peter, de Nederlander, spreekt voor ons en weet precies wat hij moet zeggen. Mooi, dat is dan opgelost. Op naar de volgende uitdaging. De vergunningen.
Nog steeds geen water en elektra
Prioriteit ligt bij de aanvraag van water en elektra. Want een tijdje water halen bij een bron met jerrycans is geen probleem. Het regelmatig legen van de campingtoiletjes die we hebben meegenomen ook niet. Het hoort allemaal bij het avontuur. Maar na een tijdje zie je toch wel erg uit naar wat altijd normaal was.
We kunnen een wateraansluiting krijgen, één kilometer bij ons vandaan. Alle kosten zijn uiteraard voor ons. We proberen nog even de aansluiting aan de grens van ons terrein te krijgen, maar komen er al snel achter dat je beter zelf geen extra drempels kunt opwerpen. Het lijkt soepel te gaan met de aanvraag, maar dan komt het: waar gaat het water uiteindelijk weg? Oeps. Er is geen riolering. Dus gaat de aanvraag ‘on hold’. Eerst moeten we een vergunning regelen voor een septic tank en deze aanleggen. Als die gecertificeerd is, kunnen we verder met de wateraanvraag. En zo duurt het voort, want de bureaucratie vraagt nu eenmaal zijn tijd.
Zelf 500 meter hoofdkabel leggen
Zal het met de elektra makkelijker gaan? Gelukkig is een neef van de voormalige eigenaresse van het terrein werkzaam geweest bij ENEL, de nationale energieleverancier van Italië. Nadat we zelf enkele pogingen doen voor een aanvraag, helpt hij ons de weg te vinden naar het juiste bureau. Eindelijk is het zover, er komt iemand kijken. Maar hij stapt uit, ziet de stal, knikt hoofdschuddend nee, en rijdt weer weg. Wat een teleurstelling. Uiteindelijk horen we dat we een aansluiting krijgen bij de poort. Daar staat ‘toevallig’ een mast van de energiereus. Zelf leggen we de hoofdkabel van ruim 500 meter aan tot in het oude huis, met hulp van Alessandro, van Griekse afkomst. Een vlotte en ondernemende elektricien die de leiding neemt. Kosten: een slordige 10.000 euro. Alleen voor de kabel en de kast. Daar komen de graafwerkzaamheden en aanleg nog bij.
Enfin, na een jaar is het uiteindelijk zover. We hebben stroom en water. Nog nooit hebben we zo gewaardeerd dat water ‘zomaar’ uit de kraan komt en een lamp ‘gewoon’ aan kan. Maar de blijheid is van korte duur. Er loopt namelijk nog een ander vergunning traject, die voor de camping. Het besef dringt door dat het openen van de camping in 2011 niet haalbaar is. We moeten nóg een jaar overbruggen.
Geen campingvergunning…
Onze vergunningaanvraag voor de camping is resoluut door de gemeente van tafel geveegd. Samen met onze ‘geometra’, de bouwkundige die alle vergunningen regelt, zoeken we naar alternatieven. Er is nog één optie: de agricampeggio, oftewel een boerencamping. De boerderij hebben we al, nu nog de boer en boerin. Dat zijn we niet natuurlijk. We besluiten dat Domenica boerin wordt in verband met een mogelijke subsidie voor vrouwelijke ondernemers onder de 40 jaar – die we uiteindelijk niet krijgen natuurlijk.
Examen doen
Domenica krijgt een uitnodiging voor een examen. Op een aantal A4’tjes wordt uitgelegd waarvan ze kennis moet hebben, de wet- en regelgeving rondom de boerderij. Met lood in haar schoenen vertrekt ze naar de examencommissie. Daar zitten ze dan, 7 man sterk, naast elkaar, als een beoordelingscommissie die indruk moet maken. “Nou mevrouw, vertelt u maar eens, wat komt u doen in Toscane?” Domenica vertelt haar verhaal, in haar beste Italiaans, met hier en daar hulp van een tolk die we hadden meegenomen. Even is het stil, de commissieleden kijken elkaar aan, dan zegt de voorzitter: “dus u woont in een stacaravan, met vier kinderen, zonder water en elektra?”. “Si signore”. Weer even stil, en dan zegt de voorzitter: “Alleen daarom al bent u geslaagd voor dit examen”. Eigenlijk begrijpen ze er niets van, maar bewondering is er wel. Er wordt voor de vorm nog even gepraat over olijfbomen en zo, en daarmee is het diploma in de pocket.
Een boerencamping in Toscane!
We hebben een boerderij, water en elektra, en… een boerin. Nu kunnen we de vergunningen aanvragen voor onze Toscaanse camping, uh… boerencamping. Het hele pakket wordt voorbereid door de geometra en ingediend. We horen een tijdje niets, logisch, daar hebben we ook rekening mee gehouden. Uiteindelijk komt de man die verantwoordelijk is voor de boerderij. Tot nu toe leverden bezoeken van instanties niet veel goeds op, dus we temperen onze verwachtingen. En terecht: “Wat verbouwen jullie eigenlijk hier? Ik zie alleen maar gras. En waar staat de trekker”. Tja, daar sta je dan, met je goede bedoelingen en mooie dromen. En weer vertrekt iemand zonder dat hij mee wil werken. Hij wil dat we tenminste iets uit het plan realiseren, voordat hij zijn handtekening eronder zet. En dus leggen we in allerijl, tijdens een hittegolf in juni, de olijfgaard aan met 110 olijfboompjes. Hij hoort ervan en plaatst zijn handtekening. Weer een stap gezet.
We maken plek voor plek
Ondertussen hebben we samen met onze buurman Dario een tweedehands graafmachine gekocht. Een jongensdroom komt in vervulling. Bas krijgt les en kijkt goed hoe de buurman het voordoet. Jarenlange ervaring zien we en het kost tijd en moeite om het apparaat te laten doen waarvoor het gemaakt is. Plek voor plek wordt uitgevlakt; het terrein is behoorlijk heuvelachtig. Ook brengen we water en elektra naar de benodigde punten. We realiseren de camping uiteindelijk op 10 hectare grond, en we maken ‘slechts’ 45 plekken. De ruimte en afstand zijn groot. Meters maken dus. Zo bouwen we de camping waar we zelf altijd hadden willen kamperen.
De vergunningen gingen snel: in 2 jaar…
Een werkweek in de meivakantie met familie en vrienden is nodig om de eerste basis af te maken en eind mei ontvangen we onze eerste gasten. Aan tafel vertellen we alle verhalen en de gasten zie je denken: tjonge jonge, bijna 2 jaar voor de vergunningen, kon dat niet sneller? De Italianen roepen: “hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen?” Onze Italiaanse buren denken zelfs dat we mensen hebben omgekocht. Zo snel kan toch helemaal niet?! Het maakt niet uit. De basis staat. De camping draait. We hebben onze droom neergezet. Na twee jaar ploeteren geeft dat een enorm gevoel van euforie.
Bas en Domenica
Waar staan Bas en Domenica nu?
Inmiddels is de camping in Toscane een succes en bouwen Bas en Domenica bovenop de berg een mooi nieuw Toscaans huis. Bas heeft zijn ervaringen, ook als voormalig coach, gebundeld in Nu het roer om! Jouw kompas op weg naar je droom. Wil jij ook een wending aan je leven geven, doen wat je altijd al wilde, neem dan contact op via bas[at]nuhetroerom.nl. In vijf concrete stappen begeleidt hij je op de weg naar die ene stip op de horizon. Kijk op nuhetroerom.nl voor meer informatie.
