Marjet Maks vertelt hoe ze begin deze eeuw Nederland verruild voor de Sierra Nevada en zo haar B&B in Spanje begon.
Kan een huis zijn bewoner uitkiezen? ‘Ja,’ roep ik volmondig. ‘Ons huis! En het staat in Spanje.’ Dertien jaar geleden liepen mijn partner en ik op de laatste dag van onze vakantie in Andalusië door een klein boerenbergdorp in de Alpujarras. Een bijzonder gebied met nog een Arabische sfeer van ruim vijf eeuwen geleden aan de zuidkant van het hooggebergte, de Sierra Nevada.
Van een afstand zie je de tientallen dorpjes als witte verfspatten in de plooien van de kale helling liggen, echter rondom de dorpen zijn de akkers groen. De dansende silhouetten van de amandelbomen tegen de blauwe hemel en de eindeloze olijfgaarden zorgen voor een haast Bijbels landschap.
Te koop
Een toevallige blik over onze schouder veranderde op dat moment ons leven. Op een hoge witte muur die oprees uit een paradijselijke tuin met rozen en fruitbomen, hing een minuscuul bordje ‘Se Vende’, te koop.
Onze plannen om te emigreren waren tot dusver vooral op fantasie gebaseerd, een verre droom, voorlopig wilde ik mijn tuinontwerpbureau in Utrecht nog niet in de steek laten. Maar dit huis met haar riante tuin en eigen bron was uniek en daagde ons uit. Het was verlaten, maar niet vervallen. We zouden veel zelf kunnen opknappen en belangrijk detail: de prijs. Ons huisje in Utrecht paste er vier maal in en bracht drie keer meer op.
B&B
De fantasie kreeg handen en voeten. ‘Maar wat gaan we doen in dat dorpje?’ vroegen we elkaar. Het antwoord kwam als vanzelf toen ik in Brabant voor een Bed & Breakfast een tuin moest ontwerpen. ‘Eureka, dat was het.’ We konden een B&B beginnen. Vervolgens rekenden we elkaar de verschillende scenario’s voor. Als we eenvoudig leefden en onze vier gastenkamers ongeveer honderd nachten per jaar verhuurden moest het lukken. In oktober 2000 landden we in ons romantische dorp en na twee jaar verbouwen, kwam het gruis onze neusgaten uit. Nu, elf jaar later, is het stof der euforie van het nieuwe leven wel een beetje neergedwarreld, maar nog vrijwel dagelijks zeggen we tegen elkaar dat we enorm bevoorrecht zijn.
Aubergines, paprika’s en zondoorstoofde tomaten met basilicum uit de eigen tuin. Salades versierd met bloemen, lamsbout met rozemarijn; de gasten genieten op het terras en drinken de lokale wijn. Het is fijn om deze plek te delen met anderen.
Saai? Stil? Ja, misschien wel voor stedelingen en deadline zoekers. Wij kijken geen televisie en hebben de tijd en geloof het of niet, het woord saai of verveling komt niet in ons woordenboek voor.
Vruchtbare Aarde
Eindelijk heb ik tijd om te schrijven. Een wens die ik in Nederland niet kon invullen. Ik schrijf over het leven in een kleine dorpsgemeenschap, waar iedereen elkaar kent want zelfs in een vergeten bergdorp ligt de inspiratie op straat. In het tijdschrift Vruchtbare Aarde schrijf ik hier vier maal per jaar een column over.
Ons huis heet Viña y Rosales www.vyrcasarural.raya.org
