Wat ons tegenhoudt op de weg naar een mooie toekomst zijn praktische bezwaren en allerlei angsten. Plus de macht der gewoonte die ons laat doen wat we altijd al deden. Waardoor we krijgen wat we altijd al kregen, maar dat terzijde. Hoe verander je dat?
(pas op, dit is een rant)
Voorbeelden van mensen die een diepe wens koesteren en die vervolgens zelf saboteren kom ik wekelijks tegen. Hieronder lees je de oogst van afgelopen weekend. Eén weekend dus!
Geen tijd en ander bezwaren
‘Ja weet je, ik heb nu een vaste baan en lekker wat dienstjaren. Ik vind het alleen niet leuk meer en ik wil eigenlijk wat anders. Maar ergens anders moet ik met een jaarcontract aan de slag. Als er dan mensen uit moeten, sta ik bovenaan de lijst. Ik ben niet gek’.
‘Ik heb denk ik een heel origineel idee voor een boek en volgens mij kan ik ook best goed schrijven. Ik vind het ook heerlijk om te doen. Maar ja, ik heb 2 kinderen, een hond, een huis, een baan, ik sport en ik wil mijn vrienden ook nog blijven zien’.
Tsja, zo wordt het natuurlijk nooit wat met die dromen. Hoewel?
Want nou ben ik een reuzebitch op zijn tijd en heel streng voor iedereen. En ik vind het heerlijk om mensen uit hun tent te lokken. Ja, sadistische trekjes heb ik ook nog.
Dus ik ga dan gemene, prikkelende dingen roepen als: ‘dus je blijft tot je 67ste met frisse tegenzin dit werk doen? Iedere dag weer vol plezier naar je werk! Nog maar 24 jaar dus.’ En: ‘oh, dus je wacht tot een ander dat geweldige boek over jouw thema schrijft en ondertussen kijk je elk jaar op tv naar het boekenbal?’
Waarmee ik bijzonder venijnig de situatie schets die volgt als men niets doet. Of doet wat men altijd al deed.
Hoe maak je dan een begin?
Helpt die venijnige, maar goed bedoelde butt kicks? Waarschijnlijk niet. Om de eenvoudige reden dat mijn constateringen misschien wel juist zijn, maar niet voldoende hout snijden om obstakels en angsten te overwinnen. Want mijn provocerende reacties richten zich op het einddoel: de ambitie van de andere baan of het gelauwerde boek. Maar ze richten zich niet op de passie: de activiteit waar iemand zijn ziel en zaligheid in kan leggen. De activiteit en het verlangen waardoor dat idee of doel überhaupt als wens geformuleerd werden.
Kleine stappen eerst
Dus: schrijf geen boek maar schrijf! Al is het maar een avondje per week. Dat moet lukken toch?
Ga niet noodzakelijkerwijs jobhoppen, maar kijk welke dingen je binnen je huidige baan wél leuk vindt. Kun je daar meer van naar je toe trekken? Of is er een organisatie buiten je werk waar je dit leuke werk een halve of hele dag per week/maand kunt doen?
Wil je ergens anders wonen, boek dan een verblijf op die plek voor een volgende vakantie. Plan verder niets, maar eenmaal daar, adem in, leun achterover, geniet. En kijk wat er gebeurt en welke mogelijkheden zich aandienen.
Door te doen wat je het liefste doet, zelfs al begin je bescheiden, geef je de praktische bezwaren namelijk geen kans. En wedden dat dat boek en dat leuke(re) werk of dat huis dan ook in beeld komen?
PS Nog even over tijdgebrek: dit blog schreef ik in de trein. Staand in de spits, buiten de coupé. Met één vinger. Op mijn telefoon. Da’s weer eens wat anders dan social media staren of netflixen onderweg. Dus de eerstvolgende die bij mij komt klagen dat ie geen tijd heeft om iets met zijn wensen en verlangens te doen krijgt er evenzogoed van langs!
