Chiel van den Boomen wilde roadie worden en vertelt in zijn eigen woorden hoe hij die droom realiseerde.
Ik was vijftien jaar toen ik als drummer in mijn eerste band speelde. Ons debuut vond plaats in het dorpscafé. De avond destijds was een ongekend succes. Moeders, broers, zussen, klasgenoten en zelfs een leraar hier en daar, kwamen kijken naar onze band. Het was werkelijk volle bak! We kregen achteraf een fooi van 100 gulden, omdat het de meest succesvolle avond was geweest in de geschiedenis van het dorpscafé. We gingen het helemaal maken. We zouden wereldberoemd worden!
Het tweede optreden was minder succesvol. De enige bezoekers die avond waren mijn broer en zijn twee beste vrienden, maar die waren er hoe dan ook bij geweest om wat spullen te sjouwen. Ik wilde dit optreden zo snel mogelijk vergeten en zat er zelfs aan te denken helemaal met de band te kappen. De wilde gedachte dat ik mijn brood zou kunnen verdienen in de muziek werd toen enigszins de kop ingedrukt. Ik heb nadien nog wel in wat andere bandjes gespeeld, maar verder dan een straal van dertig kilometer buiten het dorp zijn we er nooit mee gekomen.
Roadie worden…
Na enkele jaren onbevredigend werk te hebben gedaan werd me een reddingstouw toegeworpen. Ik zou misschien niet als professioneel muzikant aan de bak kunnen, als roadie, achter de schermen van de grootste bekende rock spektakels, zou er wellicht een kans voor me liggen. Ik maakte kennis met de riggers en podiumbouwers van Nederland en hoewel ik toen nog niet op de hoogte was van het begrip ‘rigger’, zou ik snel leren wat dit interessante beroep inhield.
Als rigger aan de slag in de concerthal
De riggers zijn de noeste jongens hoog bovenin de daken van de concerthallen. Met klimharnassen, touwen en katrollen trekken ze staalkabels en kettingen omhoog, waar later de licht- en geluidsinstallaties aan naar boven gehesen worden. Voordat een compleet rockcircus een hal als Ahoy binnen komt rollen, zijn deze fiere mannen al in de weer. Ze zijn de eersten die komen en de laatsten die gaan. Zonder adequate rigging kan er geen show bestaan. Het is misschien wel de meest essentiële discipline van allemaal, in de wereld van de entertainment. Een lamp kan groen, rood of geel zijn, kan knipperen of langdurig branden of kan zelfs gewoon kapot gaan. Geluid kan zuiver zijn, te schel of te hard. Speakers kunnen uitvallen, maar een show gaat door.
Als staalkabels niet naar behoren opgehangen worden, als kettingen breken, dan gebeuren er ongelukken. Dan kunnen er doden vallen. Een rigger heeft juist daarom een zeer verantwoordelijke baan. En een avontuurlijke. Hoogtevrees is niet gewenst, want de job van de rigger speelt zich af hoog boven de arena-vloer. Op twintig, dertig of veertig meter hoogte, alle regels van de zwaartekracht tartend doet deze trotse arbeider zijn werk.
Glitter en glamour zijn aan deze jongens niet besteed. Ze werken buiten het gezichtsveld van het publiek om. Hun kleding wordt vies en hun handen worden zwart. De schijnwerpers staan op anderen gericht. Maar het is de schijnwerper die vanaf de hoogte straalt. En deze volgspot kan niemand verlichten als hij daar niet zou hangen aan staalkabels en kettingen, die er in de donkere, vroege ochtend met bloed zweet en tranen in zijn getrokken. De rigger weet het, en dat is voldoende. Hij heeft de schijnwerper niet nodig. Wel koud bier, aan het einde van de klus!
Op toernee met de Stones en U2
Door mijn werkzaamheden als rigger kwam ik steeds vaker in aanraking met Stageco, een beroemd podiumbedrijf uit Werchter. Het is een bekende naam in de rock wereld. Pink Floyd, Tina Turner, Bruce Springsteen, The Rolling Stones en U2 tourden al de hele wereld over met de stalen bühnes van Stageco. Tegen de tijd dat Ierlands beroemdste band met Popmart, het grootste rock spektakel dat tot dan toe ooit had bestaan, de aardbol over trok, was het Belgische bedrijf marktleider met vestigingen in de VS, Frankrijk, Nederland en België.
Ik besloot mijn vaste contract dat ik bij een Nederlands riggingbedrijf had op te zeggen en als freelance podiumbouwer in 2007 met The Rolling Stones mee door Europa te gaan touren voor de laatste poot van hun Bigger Bang tour.
In het voorjaar van 2009 kwam vervolgens het nieuws van de nieuwe wereldtournee van U2. De geruchten gingen dat deze tour de grootste reizende rock productie zou zijn die ooit had bestaan, groter dan alles wat U2 voorheen ondernomen had en zelfs groter nog dan de Bigger Bang tour van de Rolling Stones.
De revolutionaire 360º World Tour van U2 heeft me vanaf mei 2009 tot augustus 2011 in bijna tweeëneenhalf jaar naar 1 plattelandsdorp en 29 steden gebracht, in 16 landen op 5 continenten met een totaal afgelegde afstand van ruim 142.000 kilometer, genoeg om drie-en-een-halve keer rond de evenaar te lopen.
Geloof in je dromen, strijd voor het licht.
Chiel van den Boomen.
